AΦΙΕΡΟΜΑ: Παύλος Σιδηρόπουλος: «Άντε και καλή τύχη μάγκες...»!

Σήμερα, θα ήταν 66 ετών. Πιθανόν με άσπρα μαλλιά, τρύπια χέρια και μάτια που ΄χαν αρπάξει σκοτάδι φρίκης. Στον δρόμο θα τον φώναζαν «πρίγκιπα» ή «Παυλάρα», όπως τη δεκαετία του '70. Τα τραγούδια του θα είχαν το ίδιο φως. Από εκείνο που σε σπάει θρύψαλα και σε γεννά ξανά...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

Η ταυτότητά του ασπρόμαυρη. Όνομα: Ροκ. Eπίθετο: Ροκ. Θρήσκευμα: Ξανά ροκ. Απροσάρμοστος. Ασυμβίβαστος. Αντιδραστικός. Ο αναρχικός της εποχής του. Η κιθάρα του πάντα κουρδισμένη. Τα παιδικά του χρόνια ανέμελα, η οικογένεια του εύπορη και αριστερή, στα γαλόνια του προστίθεται γρήγορα το «δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά». Ζει φοιτητικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Στο μαθηματικό τμήμα του ΑΠΘ. Δεν κουμπώνει στον κόσμο της επίπεδης λογικής. Σκαρώνει στίχους, υπογράφει ως Παύλος Αστέρης. Θέλει να γίνει συγγραφέας...

... Μπαίνει στη ζωή του η ροκ σε μια εποχή που η ροκ απαγορεύεται. Σε υπόγεια καταφύγια φτιάχνει ηλεκτρικούς ήχους. Γύρω του Δικτατορία, Παπαδόπουλος, μαυρίλα. «Θα πατάξωμεν την αναρχία». Πάει κόντρα, σπάει ιδεολογικούς τσιμεντένιους τοίχους, αποκτά καλλιτεχνική ταυτότητα. «Δάμων και Φιντίας», συναυλίες στο «Κύτταρο», «Μπουρμπούλια». Ύστερα Μεταπολίτευση. Συνεργασία με τον Γιάννη Μακρόπουλο, το νεανικό γκρουπ «Σπυριδούλα» στη συνέχεια, την «Εταιρεία Καλλιτεχνών» μετέπειτα και τους «Απροσάρμοστους» στο τέλος. 

Η ζωή του σε τίτλους; Κάπνα, αλκόολ, ντάγκλες, μοναξιά, έρωτες, οργή, στίχοι, δίσκοι, ηχογραφήσεις, συνεντεύξεις να ορίσει τα τραγούδια του, live εμφανίσεις. Η μουσική του χτυπά φλέβα. Τότε και σήμερα. «Ο Μπάμπης ο Φλου», «Πού να γυρίζεις», «Οι Σοβαροί Κλόουν», «Να μ΄αγαπάς», «Το '69 με κάποιον φίλο», «Στην Κ.», «R'N'R στο κρεβάτι», «Κρίμα το παιδί».

...SEX, DRUGS AND ROCK N' ROLL

«Κι εν κατακλείδι το φιξάκι, φιξάκι άγνωστε νεαρέ, θα 'πρεπε να ξέρεις τι είναι, δεν είναι παρά μια στιγμή, αλλά όπως ήδη κατάλαβες, μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή», θα πει. Κάθε μέρα ρουφά και μια πιο δυνατή μυτιά για τον κόσμο των παραισθήσεων. Ένας «λευκός Άγγελος θανάτου» οδηγεί το αριστερό του χέρι στη συγγραφή και την καταστροφή μαζί. Μέχρι που το παραλύει... Αποχαιρετά στα 42 του. Τον βρίσκουν μελανιασμένο στο διαμέρισμα μιας «Μαρίας» στην οδό Φραντζή. Ποτέ δεν μάθαμε ποια ήταν αυτή η «Μαρία». Το ιατρικό ανακοινωθέν αναφέρει «θάνατος από υπερβολική δόση ηρωίνης». Όσοι τον ξέρουν, κάνουν λόγο για «αυτοκτονία». Οι πιο υποψιασμένοι κουνούν το κεφάλι. «Τον φάγανε οι έμποροι», ψελλίζουν.

ΔΥΟ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ

O τραγουδιστής Δημήτρης Πουλικάκος θα μου πει ένα μεσημέρι Σαββάτου για εκείνον: «Δεν θυμάμαι πώς γνωριστήκαμε. Θυμάμαι όμως, ότι κολλήσαμε αμέσως. Μιλούσαμε για μουσική, κοινωνικά θέματα, γκόμενες. Ο Παυλάκης ήταν αθώο παιδί με την αρχαία έννοια της λέξης. Δεν είχε συνείδηση της κακίας μέσα του. Ούτε πολλούς φίλους είχε. Όταν κάναμε μαζί εκπομπές στο Δεύτερο Πρόγραμμα με αποκαλούσε "θείο" και τον έλεγα "ανίψι". Αυτή ήταν η πλάκα μας... Δεν θα τον χαρακτήριζα ροκ γιατί το ροκ σήμερα το ακούω σαν βρισιά. "Ρέμπελο" θα τον έλεγα που έχει πάντα την ίδια σημασία. Πάντως αν ζούσε σήμερα και έβλεπε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δεν θα καθόταν ήσυχος. Μας έφυγε ένας χρήσιμος άνθρωπος».

Ο μουσικοσυνθέτης Βαγγέλης Γερμανός έζησε μαζί του στο ίδιο διαμέρισμα. Μου εξηγεί ότι «Ήμασταν μαζί στη Θεσσαλονίκη το '69 - '70. Ήταν ένα πολύ χαρούμενο παιδί. Ζούσαμε σε ένα τεσσάρι με άλλους δυο συμφοιτητές. Κάναμε αλητείες, περνούσαμε όμορφα φοιτητικά χρόνια. Στο πανεπιστήμιο πατούσαμε μια φορά την εβδομάδα. Του Παύλου άρεσαν τα ντραμς, έφτιαχνε διάφορους ρυθμούς με τα κουτάλια. Ήταν ένα ευαίσθητο παιδί που έφυγε γρήγορα. Ψαχνόταν από μικρός. Αυτό τον «έφαγε» κιόλας».

Σαν σήμερα (6 Δεκεμβρίου 1990) ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει. Την ίδια ώρα ο μύθος ενός ρόκερ γεννιέται, προορισμένος να αντέξει, να εμπνεύσει, να σκοτώσει ό,τι φοβισμένο...